پایگاه مذهبی دارالصادقیون

رئیس آمرین به معروف در مدینه، به یکی از دانشمندان شیعه شدیداً اعتراض کرد و گفت: شما چرا در کنار قبرها می‌نشینید، با این که چنین کاری حرام است.

دانشمند شیعی: اگر نشستن در کنار قبرها حرام باشد، باید بگوییم که نشستن در مسجد الحرام، در کنار «حجر اسماعیل» که عده‌ای از پیامبران و حضرت اسماعیل ـ علیه السّلام ـ و هاجر در آنجا دفن هستند، حرام باشد، با این که هیچ کس چنین فتوایی نداده است.

در یکی از مدارس علمیّه،‌ بین نگارنده و یکی از برادران اهل تسنّن مناظره زیر پیرامون ایمان ابوطالب پدر بزرگوار امام علی‌ـ‌علیه السّلام‌ـ به میان آمد:

برادر سنّی: در کتابهای اصیل ما، روایات درباره ابوطالب‌ـ‌علیه السّلام‌ـ به اختلاف نقل شده،‌ بعضی او را ستوده‌اند، . در بعضی از او نکوهش شده‌است.

اشاره:

از نظر اسلام آن‌چه که از آیات قرآن و گفتار پیامبر‌ـ صلّی‌ اللّه علیه وآله ـ صریح و روشن است، همان را باید پیروی کرد،‌ و اگر در برابر آن، توجیهاتی کنیم و آن را «اجتهاد» بنامیم، که «اجتهاد در برابر نصّ» است،‌ و چنین اجتهادی قطعاً باطل است، و چنین اجتهادی، همان «بدعت» است که سر از کفر و گمراهی در می‌آورد.

ولی اجتهاد صحیح عبارت از آن است که صحّت دلیل حکم موضوعی،‌ از نظر دلالت،‌ روشن نیست، مجتهد با توجّه به قواعد اجتهاد،‌ حکم آن موضوع را استنباط می‌نماید، چنین اجتهادی، از مجتهد جامع شرائط، برای مقلّدینش حجّت خواهد بود، اینک با توجّه به این اشاره، به مناظره زیر توجه کنید:

ملکشاه سلجوقی،‌ مجلسی تشکیل داده بود، خودش و وزیرش «خواجه نظام‌الملک» در آن مجلس حاضر بودند، بین یک نفر از علمای برجسته اهل تسنّن به نام «عبّاسی» با یکی از علمای برجسته شیعه به نام «علوی» در حضور علمای دیگر،‌ این مناظره، رخ داد:

داغ دل لاله

 امروز برای شهدا وقت نداریم

  ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم

 با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است

 ما بهر ملاقات خدا وقت نداریم

بـــــه اســم صاف الله، اینم یــه حرف تازه 

 ایــنم ازین زمــــونه، یـــه قسمـــت و فرازِ

بـــازم نهیب فردا، به نامــردیِ دنیا

بازم نشونه‌ای تا، بریم ســــــراغِ فــــــــردا

مـا راهیــان نـور، دلداگانیم           رهــــرو آئیـن، رزم آورانیم

یاد دلیران را، داریم گرامی           ما همه حیران، دلاورانیم

دلم زهجر شهیدان چرا نمی لرزد

 
برای دوری یاران چرا نمی لرزد 

دلی که سنگ شده از قصاوت بی حد 

دمی بیا شهیدان چرا نمی لرزد 

ز فعل زشت من عرش خدا به لرزه آمده 

ز ارتکاب گناهان چرا نمی لرزد

معبر اشک

شهدای شهر ما مثل گل یاس می مونند

 دلهای دیوونه از عشق اونا پریشونند

شهدا جون دادن و تو خونشون پر می زدند

از زمین تا به خدا با گریه معبر می زدند

یه کاروان گل لاله ، تو موج شیون و ناله
رفتن از این خاک ، به سوی افلاک
رنگ دلبر گرفتند ، تا خدا پر گرفتند
این شهیدا تا ابد برامون نور عینند
هدیة ما عاشقا به آقامون حسینند

آن شب سکوت فکه با من حرف می زد

می آیم از راهی که لبریز سفرهاست

پرواز در پرواز، ردّ بال و پرهاست