حضرت حجت الاسلام  حاج سید رضا میرمیران در جمع عزاداران فاطمی در محله صادقیون در مسجد صاحب الزمان (عج) حسن آباد حضرت صادق الائمه علیه السلام نوق رفسنجان در تفسیر سوره هل اتى  از ابن عباس روایت کرد  که حضرت امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) مریض شدند، رسول خدا(صلى الله علیه وآله) با جماعتى به عیادت آمدند آن حضرت به على(علیه السلام)فرمودند: یا على اگر نذرى براى شفاى فرزندان خود بنمایى مناسب است.

آن حضرت با فاطمه زهراء و فضه خادمه نذر کردند که هر گاه آن دو بزرگوار صحت یافتند، سه روز روزه بگیرند، چون شفا یافتند چیزى در خانه نبود، امیر المؤمنین سه صاع جو تهیه کردو  فاطمه آن را آرد کرد. پنج قرص آن را طبخ نمود. وقت افطار مسکینى در خانه آمد و سؤال نمود. امیر المؤمنین نان خود را به سائل داد. فاطمه زهراء و حسن و حسین و فضه خادمه با امیر المؤمنین اقتدا کردند و همگى نان خود را به سائل دادند و با آب افطار کردند.
 شب دوم چون خواستند افطار کنند، یتیمى در خانه آمد و سؤال کرد. هر پنج نفر نان خود را به سائل دادند و با آب افطار کردند.
و همینطور شب سوم هر پنج نفر نان خود را به اسیرى دادند و با آب افطار کردند. چون صبح روز سوم شد امیر المؤمنین(علیه السلام)دست حسنین را گرفت و به خدمت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) آمدند... رسول خدا(صلى الله علیه وآله)از دیدار آنها سخت شکسته خاطر گردید، به خانه فاطمه آمد، آن مخدره را در محراب عبادت دیدند که شکم او به پشت خشکیده و دیده هاى حق بینش به گودى فرو رفته است. در آن حال جبرئیل نازل شد و عرض کرد: «هنیأ لک یا رسول اللّه خذ هذه السورة» سپس سوره هل اتى را بر او قرائت کرد.
عامه و خاصه روایت کردند که این آیات در شأن فاطمه(علیها السلام) و على و حسنین نازل گردیده است.
شفاعت فاطمه(علیها السلام)
(ولسوف یعطیک ربک فترضى).(ضحى، 93/5); و به زودى پروردگارت آن قدر به تو عطا خواهد کرد که خشنود شوى.
 در ادامه این مراسم   خطیب مجلس   ترس از عذاب قیامت را عاملی دانست  که انسان را به سوی دین میکشاند و گفتند:خداوند متعال از فرط لطف و رحمتش در درون ما عاملی قرار داده است که ما را آرام نمی‌گذارد و به حرکت در می‌آورد. این عامل همان است که انسان بداند که هر حرکتی این جا انجام بدهد، حساب و کتاب دارد. اگر کاری را طبق دستورات خدا انجام ‌دهد، خوشبختی ابدی خواهد داشت و اگر برخلاف امر او انجام بدهد، بدبختی و عذاب خواهد داشت. اگر انسان این حساب و کتاب را باور نکند، علم به خدا عاملی قوی برای حرکت او نیست و حداکثر به یک احترام ظاهری اکتفا می‌کند. در قرآن کریم تصریح شده است عاملی که موجب این حرکت می‌شود و نبود آن انسان را به سقوط می‌کشاند، توجه به روز قیامت و روز حساب است. خداوند در آیه 26 از سوره ص خطاب به حضرت داوود می‌فرماید: یَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاکَ خَلِیفَةً فِی الْأَرْضِ فَاحْکُم بَیْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَى فَیُضِلَّکَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا نَسُوا یَوْمَ الْحِسَابِ؛ عذاب قیامت برای این است که کسانی با این‌که روز حساب را می‌شناختند و حتی آن را انکار نیز نمی‌کردند، آن را فراموش می‌کنند و به عبارت دیگر انگیزه عمل ندارند. هنگامی انسان انگیزه عمل پیدا می‌کند که بداند همه رفتارهایش حساب و کتاب دارد و  مو را از ماست می‌کشند. در این صورت است که انسان حواسش را جمع می‌کند که نلغزد و سقوط نکند. این توجه دادن نیز کار انبیاست.
  در حاشیه این مراسم سخنران مجلس اشاره ای به نامگذاری حضرت زهرا از نظر امام صادق علیه السلام کردندو و گفتند که امام صادق‏ علیه السلام مى‏ فرماید:
براى آن که  مادر ما هرگاه در محراب عبادت ‏مى ‏ایستاد، نور او بر اهل آسمان‏ها مى تابید;هم چنان که نورستارگان بر اهل زمین‏ مى ‏تابد. 
باز فرمود:
زیرا که خداوند او را از نور عظمتش بیافرید.او چون طلوع کرد، آسمان و زمین به نورش پرتو افکن شد و چشمان فرشتگان توانایى‏ دیدن نورش را نداشتند. آنان گفتند:پروردگارا! معبودا! این چه نورى است؟
خداوند به آنها وحى کرد: این نور از نور من‏ است که در آسمان جاى دادم و از عظمتم ‏بیافریدم. او را از صلب پیامبرى از پیامبرانم -که بر تمامى آنها برترى دارد.- خارج مى‏کنم. ازاین نور رهبرانى به وجود مى ‏آید که امر مرا به ‏پاى مى‏ دارند و مردم را به سوى حق هدایت‏ مى‏ کنند. من این پیشوایان را بعد از سپرى ‏شدن وحى، جانشینان خود بر روى زمین ‏مى‏ گردانم. 
در پایان این مراسم حجت الاسلام میرمیران راجع به خلقت انسان و ارزش انسان و معیارهای انسانیت گفتند در حدیث آمده است:
اِنَّ اللهَ تَعالی خَلَقَ المَلائکة و رَکَّبَ فیهمُ العَقل وَ خَلَقَ البَهائم وَ رَکَبَّ فیهَا الشَّهوةِ وَ خَلَقَبَنی آدَم وَ رَکَّبَ فیهِمُ العَقلِ و الشَّهوة، فَمَن غَلَبَ عقلُهُ عَلی شَهوَة فَهُوَاَعلی مِنَ المَلائکة وَ مَن غَلَبَ شَهوَتهُ علی عقلِه فَهُوَ اَدنی مِنَ البَهائم

 
خداوند فرشتگان را بیافراید و عقل در آنها نهاد. وحیوانات را خلق کرد و شهوت را در آنها در کار گذاشت. و انسان را آفرید و عقل و شهوت را در آن قرار داد. پس، هر آنکس که عقلش بر شهوتش پیروز شوداز فرشتگان بالاتر است، و آن کس که شهوتش بر عقلش ظفر یابد از حیوانات پست تر است.
وجود ملائکه نورانی و بدور از امیال نفسانی است و آنان زنده به عشق الهی اند. برخلاف حیوانات که از عقل و دانش و معرفت نصیبی نبرده اند و تنها در تلاش برای خوردن و خوابیدن و ارضاء شهوات خود هستند. اما انسان به لطف باری تعالی با ترکیبی از دو نیروی عقل و شهوت پای به جهان هستی نهاده است. از این رو، به نیروی عقل از فرشتگان فراتر خواهد رفت و با پیروی از شهوات از دَدان فروتر می شود. یعنی، وجود آدمی عرصه پیکار این دو نیرو است و پهنه جهاد اکبر.
چون انسان در این جهاد اکبر بر قوای شهوانی پیروز شود و آنان را به اختیار خود در آورد در بارگاه خداوند متعال مقام شامخی پیدا می کند و همنشین پیامبران خواهد بود.