پایگاه مذهبی دارالصادقیون

حضرت حجت السلام میر میران با تاکید بر الگوگیری از کرامت امام حسن (ع) اظهار کرد: امام حسن مجتبی (ع) اسوه کرامت، گذشت، صبر و اخلاق نبوی است که باید این صفات برای افراد جامعه تبیین شود.
وی افزود: در سرشت امام حسن (ع) برترین نشانه های انسانیت وجود داشت و از نظر اخلاق و منش بسیار شبیه پیغمبرگرامی اسلام بودند. امام مجتبی علیه السلام دوران کودکی را در دامان پر مهر و محبت جدّش رسول خدا ترببیت یافت و اسرار الهی را از آن حضرت آموخت. گاه آن حضرت در هنگام نزول وحی در کنار پیامبر بود و آیات الهی را از زبان ایشان می شنید و برای مادرش بازگو می کرد. وقتی حضرت علی علیه السلام به خانه می آمد، می دید همسرش حضرت زهرا علیهاالسلام از نزول آیات الهی آگاه است، وقتی از ایشان سؤال می کرد، پاسخ می شنید که فرزندم حسن علیه السلام برایم بیان کرده است. قدرت حافظه و حفظ حدیث امام مجتبی علیه السلام به اندازه ای بوده است که گاه روایات بسیاری از آن حضرت، بدون واسطه از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده و در کتاب های حدیث آمده است.
حجت السلام میر میران  تاکید کرد: همه ما باید با مطالعه سیر و سلوک در زندگانی آن امام همام سعی در پیاده کردن آن در زندگی خود داشته باشیم.
سخنرانی ، اقامه نماز جماعت مغرب و عشاء،  برگزاری مراسم ضیافت افطاری، مولودی خوانی، از جمله برنامه های این آیین بود.

 به گزارش پایگاه مذهبی دارالصادقیون در تولد شکوه مند امام مجتبی علیه السلام عرش خدا جاریِ سرور، شهر مدینه سرشار شادی و خانه علی و فاطمه لب ریز از لبخند بود. علی علیه السلام ، هم بر تولد میوه دلش حسن علیه السلام و هم بر ولادت وصی و جانشین خود ـ که حافظ آرمان رسول خدا بود ـ شادمان گشته بود. فاطمه علیهاالسلام از این رو که خانه اش روشنی دیگری از نور امامت گرفته، لبخند می زد و پیامبر صلی الله علیه و آله نیز بر تبسم علی و فاطمه متبسم بود؛ چرا که خانه ای برای باغبانی عدالت برافراشته بودند و فرزندانی در مقام امامتْ در سنگر حفاظت از رسالت تربیت می کردند. امام حسن علیه السلام نخستین میوه این بوستان بود که از چهره رسولْ زینت و از دریای معطر بتولْ عطر گرفته بود. زیبا فرزندی که صورتی آراسته و سیرتی مزین از اوصاف رسول مکرم داشت.

امام حسن مجتبی در پانزدهم رمضان سال سوم هجری متولد شد؛ پیشوای دوم شیعیان نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت، مقامی برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود.