پایگاه مذهبی دارالصادقیون

دنیا سختی هایی دارد که اجتناب ناپذیر است. شما این سختی ها را اضافه کنی راحت تر زندگی می کنی. صبح ها ورزش کن، جمعه صبح ها کوه برو و ... چاره ای نیست!

می خواهیم یک روایت بسیار کوتاه و عمیق از امیرالمومنین علی(علیه السلام) که در "غررالحکم" نقل شده  را به شما تقدیم کنیم ولی در ابتدا مقدمه ای برای آن ذکر می کنم.

روایت 3 کلمه بیشتر نیست اما تعریفی کامل از دین به ما ارائه می دهد.

دین در جامعه ای جا پیدا می کند که این جامعه 2 معرفت کلیدی را پیدا کرده باشد:
یکی این که اساسا دنیا چه جایگاهی است؟!

دوم این که کاری که انسان باید در این دنیا انجام دهد چیست؟
دنیا محل خوشی نیست؛ محل ناخوشی است. خوشی هم در آن هست اما اصل در دنیا بر این است که این خوشی و نا خوشی طوری با هم تلفیق شوند تا آدم زیاد خوش نگذراند.

البته وقتی آدم دارد شنا می کند، باید هر چند دستی که می زند بیاید بالا و یک نفسی بگیرد. "ان مع العسر الیسری"، یعنی آدم بعد از سختی به آسانی می رسد اما بعد از آن دوباره به سختی می افتد. همراه با اسر، یسر هم هست اما گویا آسانی فرع است و عسر و سختی اصل است.
در قرآن داریم که "لقد خلقت الانسان فی کبد" ما انسان را در سختی آفریدیم. البته این را فقط به مومنین نمی فرماید بلکه به کل انسان ها می فرماید. شما در یک سعی توام با زجر هستید، توام با خدا؛ سپس خدا را ملاقات خواهید کرد.

 
بلا برای مومن است!

کسی نزد امام صادق(علیه السلام) آمد و گفت: ممکن است مومنین دچار بیماری های بد شوند؟! آقا فرمودند: بله. گفت: جذام چه طور؟ آقا فرمودند: بله. امام فرمود: اساسا اصل بلا برای مومن است. این چه سوالی است؟!
این رکن اولی است که باید در ذهن ما باشد که بدانیم آمده ایم برای سختی. اگر ازدواج کردیم باید بدانیم که، ازدواج وارد شدن به یک سلسله سختی های جدید است.

برخی از مشکلات در زمان امام عصر(عج) هم باقی می ماند، منتها مردم در آن زمان شعور بالایی دارند و درست با مشکلات برخورد می کنند. قرار نیست که دنیا تبدیل به آخرت شود! قرار نیست که آیات قرآن درباره دنیا عوض شود و این قرآن مربوط باشد به زمانی که آقا تشریف نیاوردند و حالا که حضرت ظهور کرده اند باید این قرآن را کنار گذاشت! ما نباید به دنبال دنیای خیالی باشیم

رکن دومی که باید در ارتباط با حیات بدانیم این است که برای زندگی خوب داشتن در میان این سختی ها چه باید کرد؟! خودمان باید سختی هایمان را اضافه کنیم خب خداوند یک سری از نعمات را ما نداده؛ به هر کس یک سری چیزهایی نداده تازه آن چیزهایی را که داده هم خیلی اوقات می گیرد.

برای این که بتوانیم در این دنیا خوب زندگی کنیم، باید سختی ها و مشکلاتمان را زیادتر کنیم.

تعجب نکنید! بله باید مشکلاتمان را زیادتر کنیم! می پرسید چگونه؟
اگر شما می خواهید زندگی خوبی داشته باشید تا آن لذت اندکی که در آیاتی مانند "ان مع العسر یسری" آمده ؛ یعنی لذتی اندک در میان سختی های بسیار؛ را درک کنید، باید سختی های خود را اضافه کنید.

مثلا اگر غذا جلوی شما گذاشتند نخورید. در روایات آمده که آن 2-3 لقمه ی آخری که دارید سیر می شوید را نخورید؛ یعنی قبل از سیر شدن دست از غذا خوردن بکشید. یا نگاه حرام نکنید، یا لقمه حرام نخورید.

خلاصه اینکه دنیا سختی هایی دارد که اجتناب ناپذیر است. شما این سختی ها را اضافه کنی راحت تر زندگی می کنی.

حواسمان باشد اگر کسی برای رای آوردن و یا هر علت دیگری آمد و گفت من برای شما هرچه بخواهید از رفاه فراهم می کنم بدانید دروغ می گوید چرا که اصلا قانون دنیا این است که دنیا دار مشکلات است و این به دولت و حکومت ربطی ندارد.

اگر دولت، دولت آقا امام زمان هم باشد باز همین است. حضرت امام می فرمود: برخی از مشکلات در زمان امام عصر(عج) هم باقی می ماند، منتها مردم در آن زمان شعور بالایی دارند و درست با مشکلات برخورد می کنند. قرار نیست که دنیا تبدیل به آخرت شود! قرار نیست که آیات قرآن درباره دنیا عوض شود و این قرآن مربوط باشد به زمانی که آقا تشریف نیاوردند و حالا که حضرت ظهور کرده اند باید این قرآن را کنار گذاشت! ما نباید به دنبال دنیای خیالی باشیم.

حال می رویم سراغ روایتی که در ابتدای بحث  وعده اش را داده بودیم:

روایتی که گفتم را برایتان می گویم: امیرالمومنین حضرت علی(علیه السلام) تعریفی از دین ارائه می دهند و می فرمایند: "الشریعه ریاضت النفس" شریعت یعنی برنامه ای برای ریاضت نفس. یعنی اگر می خواهی به خود ریاضت دهی لازم نیست که مانند مرتاض های هندی کارهای وحشتناک کنی. دین بر آدم منت می گذارد و به او برنامه ریاضت می دهد. اگر بخواهیم سختی بکشیم، این برنامه می خواهد.

 
برنامه ریاضتی دین چیست؟

همان که می گوید نگاه حرام نکن، چون اگر نگاه حرام زیاد شود، ناسلامتی بیشتر می شود.

یادمان باشد گناه مثل دومینو می ماند که زندگی را تباه می کند.
برنامه ریاضتی دین این است که همان فامیل هایی که دوستشان ندارید را بیشتر تحمل کنید (صله رحم کنید) تا خداوند روزی شما را بیشتر کند.
به پدر و مادری که اذیت می کنند احترام بگذار و به رویشان لبخند بزن تا خداوند به تو  بچه هایی بدهد که به آنها افتخار کنی و عمرت زیاد شود.
برنامه ریاضتی دین، به زن می گوید شوهرت را تحمل کن و به او محبت کن، دلش را به دست بیاور والا خانواده از بین می رود.

دین راه حل های فوق العاده ای می دهد. مثلا می گوید سر نماز به فکر دنیا نباش. روزی 5 مرتبه که آن را جمع بندی کرده و 3 بارش کرده ایم؛ به در خانه خدا برو و بگو من الان بابا نیستم، مامان نیستم، بدهکار نیستم، آینده ندارم و ... من الان عبد و بنده تو هستم

بین الطلوعین نخواب. اگر بخوابی تا شب بد حالی.

غذا را سر شب بخور، تا بین شام و خواب فاصله بیفتد.

و هزاران برنامه ی دیگری که دین به ما عرضه می کند.

وقتی توجه کنیم می بینیم که ما بیشتر از هرچیزی حتی نان شب به دین نیاز داریم. چون دین برنامه ریاضت نفس به ما می دهد. جامعه با دین به سعادت می رسد.

کدام جامعه سراغ دین می رود؟ جامعه ای که دو رکنی که ذکر شد را پذیرفته باشد: این که دنیا محل سختی است و این که اگر بخواهیم راحت تر این سختی ها را تحمل کنیم باید ریاضتی طبق برنامه دین بکشیم.

یادمان باشد اگر نشاط بیشتری می خواهیم به سراغ برنامه ریاضتی دین برویم:

هر کس نشاط بیشتری می خواهد تا غصه و غم از زندگی برود باید زیاد یاد مرگ کند! وصیت نامه نوشتن عمر آدم را زیاد می کند و به آن برکت می دهد.
دین راه حل های فوق العاده ای می دهد. مثلا می گوید سر نماز به فکر دنیا نباش. روزی 5 مرتبه که آن را جمع بندی کرده و 3 بارش کرده ایم؛ به در خانه خدا برو و بگو من الان بابا نیستم، مامان نیستم، بدهکار نیستم، آینده ندارم و ... من الان عبد و بنده تو هستم.

در این حالت روح انسان ری استارت می شود. اگر سعی کنی مدتی این گونه نماز بخوانی چیز دیگری می شوی! نماز عرفانی نمی خواهد بخوانی اما سعی کن اگر چیزی به ذهنت می رسد آن را پس بزنی.
ریاضت های دین اصلا سخت نیست. جسم و روح آدمی با آن شاداب می شود. حرف های دین برای خودمان است، اگر آن ها را انجام دهیم از خداوند کریم حتی پاداش هم خواهیم گرفت.


منابع:
خبرنامه دانشجویان
عرش نیوز؛‌ بیانات حجت الاسلام علیرضا پناهیان