تابوتی از نور به آسمان کاظمین نزدیک می‌شد و زمان، زمان وداع عالم خاک با فرزند افلاک بود؛
آری! کاظمین منتظر است با آغوشی گشوده تا جوان‌ترین ستاره دنبال دار امامت را از خاک تا افلاک دنبال کند و این حالتِ محزون خاک است که ملائک را به زاری نشانده.
و اینک مائیم و ستاره‌های سوخته ای که همچو داغی بر آلاله‌های جوانِ دشت، ریخته اند...
 
آتش زند به قلب همه، سوز داغ تو                            شد در اشک اهل ولا، چلچراغ تو
  اى یادگار فاطمه، اى حجت نهم                            گیرد زلال اشک من امشب سراغ تو
                                                        
     ******
شهادت مظلومانه باب المراد جواد الائمه را به حضرت رضا علیه السلام و تمامی شیعیان و دوستداران آن حضرت تسلیت عرض می نمایم.
     ***
امام محمد تقی علیه السلام: آشکار کردن چیزى پیش از استوار شدن، مایه تباهى آن است.
 
مظلوم تر از جواد"ع"بغداد نداشت                            آن مظهر داد ، تاب بیداد نداشت
می خواست که فریاد کند تشنه لبم                        از سوز عطش طاقت فریاد نداشت
 
ای جوان‏ترین حجت خدا! تا همیشه ی روزگار، با یاد غم تو، پا به پای امام عصر (عج)، خون خواهم گریست...
 
نور نهم ز اوصیا، جلوه جان اولیا
روح به پیکر رضا ، عطر گل خدا جواد
با لب تشنه وای من ، جان به لبت رسیده بود
داشت حریم حجره ات ، غربت کربلا جواد
                                                
 ***************
حضرت جوادالأئمه علیه السلام: دیدار برادران مایه سلامتى و رشد عقل است ؛ اگرچه بسیار اندک باشد .
 
ای باب المراد! رفتی و حال کجاست دستان تسلی بخش، تا مرهم زخم‌های «هادی»ات باشند؟بعد از تو چه کند «علی» در محاصره «معتصم»ها؟ ....
از من گرفته همسر من خورد و خواب را                    زهر جفا ز جان و دلم برده تاب را
     واى از عناد دختر مامون که از جفا                         مسموم کرد زاده‏ ى ختمى ماب را
 
*****
امام جوادعلیه السلام: هرکه از خدا قطع امید کند و به غیر او پناهنده شود،خداوند او را به همان شخص وامیگذارد.
 
یابن الرضا! بالرضا المرتضی، اشفع لنا عندالله
 
آن روز، بغداد بود و نُهمین خورشید ولایت که غریبانه به همجواری «جد» غریبش می‌رفت؛ به همجواری کسی که تلخی خاطره هایش را زندان های هارون، همواره به یاد می‌آورن...!
برون حجره همه پای‌کوب و دست افشان
درون حجره یکی بود، دست و پا می زد
ایستاده بود و جوادالائمه جان می داد
ز او بپرس که زخم زبان چرا می زد؟!
 
حضرت جواد علیه السلام: عزّت مؤ من در بى نیازى او به دیگران است .