پایگاه مذهبی دارالصادقیون

امروز، وقتى آفتاب جمال تو طلوع کند، خورشیدِ زیارت جامعه کبیره از افقِ جانت سر خواهد زد. هادى، نامى است که عصاره معناى توست.

اى امام اسرار پنهان عشق! وقتى در جاده عشق قدم مى ‏گذارى، سرنوشتت را پل‏هاى پشت سر معلوم خواهند کرد که تو، بقیه نور معصوم امامتى.

اى امام هدایت و روشنى! میلاد تو، جاده‏ ها را بى‏ طاقت مى‏ کند تا با همه رگ‏هایشان، نبض قدم‏هاى تو را انتظار بکشند. تو سر مى‏ رسى، تا قلب‏ها در سایه‏ سار بلند نام تو آرام گیرند.

اگر چه شهر، در پیله تاریک خود فرو رفته بود، اما شوق آمدن تو، کوچه ‏هاى بنى ‏هاشم را به تپش واداشت تا در مژده دیدار صبر مجسم، به ادامه ریسمان نجات چنگ بزنند.

گرچه یوسفِ جمالِ تو را در اسارتگاه‏ها پنهان کنند، وعده «اِنَّ اللّه تُعِّزُ مَنْ تشاء و تُذِّل مَنْ تشاء»، سرود زندگى تو خواهد بود، اى نور هدایت.

 طراوت امامت
اى قتیل عشق! آن هنگام که پا به جهان گذاشتى، گل‏ها ـ دسته‏ جمعى سپیدى را از روحت آموختند و سرخى را از پایانت و زردى را از رخسار شب ‏زنده ‏دارت. امروز، آسمان، شعر تازه‏اى سروده است: اى پنجره ‏هاى بسته! با یاد ذریه زهرا روزه را باز کنید تا آسمان، زمین را لمس کند.

هرچند مى‏ خواهند طراوت ‏بارانى امامتش را پنهان کنند؛ ولى این اقیانوس را سدّ سنگ‏ریزه ‏هاى کفر، مسدود نخواهد کرد.

 در آغوش سامرا
آمدى؛ آن هنگام که عباسیان، در اندیشه‏اى عبث غوطه مى ‏خوردند و زنجیرهایى را براى بریدن نفس، در خیال خود مى ‏بافتند. ناگهان درهاى آسمان، به روى زمین گشوده شد و مژده رسیدنت، همچون زلال چشمه‏اى، در خانه‏اى محقر فوران کرد. تو از شکوه یقین آمده‏اى تا در تاریک‏ترین شب‏هاى تاریخ، تیرگى غبار اندوه را از قلب‏هاى مۆمنان بزدایى. سامرا، آغوش گشود تا قدم‏هاى تو را بوسه بزند.

واحیرتا! که در هر گوشه آسمان آل زهرا، صیادى به کمین نشسته است تا کبوترى از شما را اسیر کند؛ اما معجزه عشق، فراگیرتر از آن است که رۆیاى پر گشودن در هواى شما را از آسمان نگاهمان بگیرد.

السلام علیک یا على‏ النّقى
با دلى از آینه و تن‏پوشى از نسیمِ علم و عرفان و آتشفشانى به لب، بر اهل زمین خوش آمدى.

اى بهشت سامرا! چه خوش است آرامشِ ماندن زیر چتر ولایت تو، در صبحى که چون آفتاب سپیده دم، برآیى!