پایگاه مذهبی دارالصادقیون

نصوح مردی بود با هیئت و قیافه‌ی زنانه. 

او در حمام‌های زنان به کار مشغول بود و بخصوص دختر شاه را دلاکی می‌کرد

 و کسی هم به جنسیت حقیقی او پی نبرده بود. او سالیان متمادی

 بر این کار بود و از این راه هم امرار معاش می‌کرد و هم ارضای شهوت.

 گرچه چندین بار به حکم وجدان توبه کرده بود اما هر بار اخگر شهوت،

 او را به کام خود اندر می‌ساخت. روزی نصوح برای رهایی از این 

فعل قبیح نزد عارفی ربانی رفت و به او گفت مرا نیز دعا کن.

 آن عارف که مردی روشن‌بین بود، بی‌آنکه خواسته‌ی او را بپرسد 

بفراست دریافت که مشکل او چیست. به عبارت دیگر ضمیر او را خواند،

 ولی چیزی به رویش نیاورد. فقط تبسمی کرد و 

گفت إن شاالله توبه نصیبت می‌شود.

روزی نصوح طبق روال همیشگی در حمام زنانه مشغول کار بود که ناگهان

 قیل و قالی بلند شد و در آن میان زنی جار زد که یکی از مرواریدهای

 گوشواره‌ی دختر شاه گم شده است. در حمام را ببندید و نگذارید

 کسی خارج شود تا جامه و بقچه‌ی حاضران وارسی شود.

بقچه‌ها را روی زمین ولو کردند و جامه‌ها را بدقت گشتند 

اما از دانه مروارید خبری نشد. ناچار گفتند همه باید کاملاً برهنه شوند

 و یکی یکی مورد بازدید قرار گیرند. نصوح با شنیدن این حرف بکلی 

خود را باخت و افتان به خلوت حمام رفت و در حالی که بدنش 

مثل بید می‌لرزید با تمام وجود و با دلی شکسته خدا را طلبید 

و گفت: خداوندا گرچه بارها توبه‌ام بشکستم، اما تو را به مقام 

ستاریتت این بار نیز فعل قبیحم بپوشان تا زین پس گرد هیچ گناهی نگردم.

نصوح آنقدر خدایا خدایا کرد که در و دیوار نیز با او همنوا شدند. 

در این اثنا نوبت وارسی نصوح رسید. زنی نام او را صدا زد. 

اما همینکه او نام خود را شنید از ترس، بند دلش پاره شد 

و بر کف حمام افتاد و از هوش رفت. در این فاصله زنی جار زد

 که مژده مژده مروارید پیدا شد. ناگهان در حمام ولوله‌ای افتاد.

 زنان دستک‌زنان شادمانی خود را از یافته‌شدن مروارید اعلام کردند. 

و نصوح نیز در فضایی آکنده از شادمانی به هوش آمد و دید

 که خطر از کنار گوشش گذشته است. زنانی که بدو ظنین بودند

 نزدش آمدند و عذرها خواستند. او در این واقعه عیاناً لطف و عنایت 

ربانی را مشاهده کرد. این بود که بر توبه‌اش ثابت‌قدم ماند و فوراً 

از آن کار کناره گرفت. چند روزی از غیبت او در حمام سپری نشده بود 

که دختر شاه او را به کار در حمام زنانه دعوت کرد، ولی نصوح جواب داد 

که دستم علیل شده و قادر به دلاکی و مشت و مال نیستم، 

و دیگر هم نرفت.( مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بیت 2228 به بعد)

منبع:http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=194705