درباره سايت
اللّهُمَّ صَلِّ عَلى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ خازِنِ العِلْمِ الدَّاعی إِلَیْکَ بِالحَقِّ النُّورِ المُبِینِ،. اللّهُمَّ وَکَما جَعَلْتَهُ مَعْدِنَ کَلامِکَ وَوَحْیِکَ وَخازِنَ عِلْمِکَ .
هدف از خلقت عالم معرفت و عبادت خداوند متعال است, و غرض از بعثت انبیاء از آدم تا خاتم تحقق آن است, رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) برای تعلیم و تربیت بشریّت به معرفت و عبادت ,قرآن و کسی که نزد او علم تمام قرآن است به یادگار گذاشت.
هرچند حوادث روزگار نگذاشت مفسّر معصومِ قرآن, پرده از حقایق کتاب خدا بردارد ولی در فرصت کوتاهی که برای ششمین اختر فرزوان آسمان هدایت پیش آمد,شاهراه مذهب حق را برای رهروانِ از خلقت باز کرد , و فطرت تشنه انسانیت را به آب حیات عبادت و معرفت سیرآب کرد.
امید است پیروان مذهب حق روز عزای آن حضرت, آنچه در توان دارند در مراسم سوگواری انجام دهند تا مشمول دعای مستجاب او شوند که فرمود((رحم الله من احیی امرنا)) رحمتی که سرمایه ی سعادت و وسیله ی نجات از شدائد برزخ و قیامت است.
در راستای جنگ نرم و عمل به فرمایشات رهبر معظم انقلاب و مقابله با تهاجمات فرهنگی که ایمان مسلمین را نشانه رفته است و سعی در تخریب عقاید و افکارمان دارد در فضای مجازی پایگاه مذهبی دارالصادقیون را در سرزمین تکریم مقام عالی امام صادق علیهالسلام شهرستان رفسنجان (دارالصادقیون) ،راه اندازی نموده ایم.که وظیفه خود را در قبال احیای اندیشه های والای اهل بیت(علیهم السلام) و حفظ ارزش ها و دفاع از مبانی فکری انقلاب واسلام انجام داده و مطالبی سودمند برای کسانی که جویای حقیقت هستند ارائه نماییم.امیدواریم که شما خوانندگان عزیز با نظرات سازنده خود محبین صادق الائمه علیه السلام را ، در راستای عمل به وظیفه یاری نمایید. این پایگاه در راستای جنگ نرم و تبلیغات حرکت کاروان صادقیه در رفسنجان راه اندازی شده است وبیشتر مطالب آن در خصوص توسل وعشق به اهل بیت و احیای اندیشه های والای اسلام ناب محمدی و تکریم مقام عالی ارباب امام جعفر صادق (علیه السلام) می باشد.
آدرس:استان کرمان ، شهرستان رفسنجان
حسن آباد صادق الائمه علیه السلام نوق
احمدتقی نژاد
پربحث ترين ها
تصاوير برگزيده
۰۸
آبان ۹۵
خباثت وهابیت در مورد عزاداری سیدالشهدا
خادم الصادق
وهابیت گریه و عزاداری را یکی از بدعت‌های شیعیان می‌خواند رد حالی که با مطالعه تاریخ درمی‌یابیم که یکی از سنت‌های قطعی همین عزاداری برای گذشتگان می‌باشد که بارها و بارها در سیره پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و عایشه و سایر اصحاب تکرار شده است.
گریه و عزاداری برای گذشتگان یکی از امورات فطری است که خداوند در نهاد انسان قرار داده است. با این وجود وهابیت، اشک و ماتم شیعه در عزای حسینی را، به بدعت متهم ساخته است و آن را از حماقت‌های شیعیان معرفی می‌کند. در حالی که این عمل بارها و بارها در سیره پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و صحابه ایشان تکرار شده است و یکی از سنت‌های قطعی حضرت و صحابه می‌باشد.
ابن تیمیه موسس فکری وهابیت می‌گوید: «از حماقت‌های شیعیان برپایی مجلس ماتم و نوحه بر کسی است که سال‌ها پیش کشته شده است».[1] هم‌چنین عده‌ای از علمای اهل سنت بر خلاف نظریه اکثریت، این عمل را مورد سرزنش قرار داده و آن را جهالت معرفی می‌کنند. ذهبی در مورد عزاداری روز عاشورا می‌نویسد:«رافضی‌ها(شیعیان) شعار جاهلیت را در روز عاشورا بر‌افراشتند...».[2] و در جای دیگر می‌گوید: «ضلالت و گمراهی رافضی‌ها(شیعیان) در این دوران با عمل کردن به اعمالی چون لطمه و گریه و ناله امتداد یافت».[3]
به بیان سیره‌ی پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در گریه و عزاداری برای گذشتگان پرداختیم و در این نوشتار گریه عایشه همسر پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و صحابه آن حضرت را بیان می‌کنیم تا مشخص شود که نه تنها گریه و عزاداری برای اموات بدعت نیست و حرمت ندارد، بلکه جزء سنت‌های حسنه‌ایست که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اصحاب برای ما باقی گذاشتند و تنها عده‌ای به دلیل عناد و کینه‌ایی که از شیعیان دارند، چشمان خود را بر روی این روایات صحیح بسته‌اند و خود را به کری و کوری زده‌اند.
1. عزاداری و سینه زنی عایشه در سوگ رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ابوبکر
بعد از وفات رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) عایشه می گوید: «وقمت ألتدم مع النساء وأضرب وجهی: من برخواستم و همراه با دیگر زنان، به سر و سینه زدم».[5]
ابن منظور در معنای «التدام» می‌گوید: «التدام یعنی این‌که در هنگام نوحه خوانی به سینه و صورت خود بزنند».[6]
اگر وهابیان خبیث بگویند عایشه سفیه بوده است، اولاً: این توهین به اوست، چرا که سفیه معنای بدی دارد. ثانیاً: در این عمل او تنها نبوده، بلکه سایر زنان نیز همراه او بوده‌اند و آن‌ها هم سینه‌زنی کرده‌اند. آیا همه آنان که از صحابی هستند، جاهل و سفیه هستند؟
نکته دیگر آن است که عایشه این عمل را بارها و در موارد متعدد تکرار کرده است. به عنوان نمونه ایشان در مرگ پدرش ابوبکر نیز مجلس نوحه‌خوانی تشکیل دادند. از «سعید بن مسیب» نقل شده است که گفت: «ابوبکر از دنیا رفت، عائشه مجلس نوحه‌خوانی تشکیل داد. «عمر» به خانه عائشه آمد و زنان را از گریه و عزادارى نهى کرد؛ ولى زن‌ها گوش نکردند، عمر به «هشام بن ولید» دستور داد تا وارد خانه شده و خواهر ابوبکر را بیرون آورد. هنگامی که زن‌های نوحه‌گر سخن عمر را شنیدند، متفرق شدند».[7] ابن حجر عسقلانی این روایت را صحیح دانسته است.[8]
2. گریه و عزاداری مردم برای عثمان:
«ام‌حبیبه» همسر رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌گوید: «پس از کشته شدن «عثمان» شخصی را همراه پیراهن عثمان و لباس‌هایی که هنگام کشته شدن به تن داشت و خون‌آلود بود، نزد «عبدالله بن ابی‌ربیعه» برادر «عیاش بن ابی‌ربیعه» فرستادم تا از کشته شدن عثمان آگاه شود؛ پس از رسیدن خبر به او، به سوی مردم آمد و بالای منبر رفت مردم را از کشته شدن عثمان مطلع کرد، مردم نیز گریستند، آن‌گاه مرثیه‌ای خواند با این مضمون: به من خبری رسید که اندوه و غم بزرگی برای مردم در پی دارد و پس از آن خبر گریه‌ای طولانی برای چشم‌ها ـ به ارمغان ـ خواهد داشت».[9]
3. اجازه عمر برای عزاداری زنان بر «خالد بن ولید»
حاکم نیشابوری نقل می‌کند: «به عمربن‌خطاب گفته شد: زنانی از بنی مغیره در خانه خالد بن ولید اجتماع کرده‌اند و گریه می‌کنند و از این اکراه داریم که موجب اذیت تو گردد، اگر ممکن است آن‌ها را از این کار نهی کنید. عمر گفت: چه اشکالی دارد چند قطره اشک بریزند، البته مادامی که به ضربه به خود و فریاد نیانجامد».[10]
4. عزاداری عبداللَّه بن رواحه بر شهادت حمزه:
ابن هشام نقل می‌کند: «عبداللَّه بن رواحه بر حمزه گریست و اشعارى را در رثاى او خواند».[11]
5. گریه مردان و زنان مدینه بعد از شهادت امام حسین(علیه‌السّلام):
طبری در تاریخ خود می‌نویسد: «چون «عبید الله بن زیاد» حضرت امام حسین بن علی(علیه‌السّلام) را به شهادت رساند و سر مطهر او را برای «عبد الملک بن ایی‌الحارث سلمی» بردند او گفت: آن‌ها را به سوی مدینه سوق دهید و خبر شهادت حسین(علیه‌السّلام) را به مردم مدینه بدهید... عبد الملک می‌گوید به مدینه آمدم ... بر «عمرو بن سعید» حاکم مدینه وارد شدم، گفت: چه پشت سر داری؟ گفتم: حسین بن علی(علیه‌السّلام) کشته شده است؛ او هم دستور داد تا در شهر مدینه جار بزنند و کشته شدن امام حسین(علیه‌السّلام) را اعلام کنند. به خدا سوگند! هرگز من در عمر خود ناله‌ای مانند صدای ناله زنان مدینه در خانه‌هایشان که برای شهادت امام حسین(علیه‌السّلام)عزاداری می‌کردند نشنیدم...».[12]
بنابراین بدعت خواندن گریه و عزاداری از سوی وهابیت تهمتی ناروا به شیعه است که ریشه در ماهیت خبیث و جعلی این فرقه دارد. هم‌چنین می‌توان گفت: عزاداری یکی از سنت‌هایی است که صحابه و تابعین نیز بدان عمل کرده‌اند و در طول تاریخ از قبل اسلام و بعد از آن، این سنت وجود داشته و دارد و مخالفت با آن در حقیقت مخالفت با روح و فطرت انسانی است که اساسا این فرقه ضاله پس از کشتن این همه زن و کودکان و سربریدن انسان‌های بی‌گناه، دیگر از انسانیت خارج شده و حیوانی در لباس ادمی هستند.
________________________________________________
پی‌نوشت
[1]. منهاج السنة النبویه، اسم المؤلف: أحمد بن عبد الحلیم بن تیمیة الحرانی أبو العباس، دار النشر: مؤسسة قرطبة - 1406 ، الطبعة: الأولى، تحقیق: د. محمد رشاد سالم، ج 1، ص 52.
[2]. تاریخ الإسلام ووفیات المشاهیر والأعلام، اسم المؤلف: شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان الذهبی، دار النشر: دار الکتاب العربی - لبنان/ بیروت - 1407هـ - 1987م، الطبعة: الأولى، تحقیق: د.عمر عبد السلام تدمرى، ج 26، ص 43.
[3]. العبر فی خبر من غبر، اسم المؤلف: شمس الدین محمد بن أحمد بن عثمان الذهبی، دار النشر: مطبعة حکومة الکویت- الکویت - 1984، الطبعة: ط2، تحقیق: د. صلاح الدین المنجد، ج 3، ص 44.
[4]. سیره پیامبر در گریه، عزاداری و نوحه سرایی
www.welayatnet.com/fa/news/99264
[5].مسند الإمام أحمد بن حنبل، اسم المؤلف: أحمد بن حنبل أبو عبدالله الشیبانی، الوفاة: 241 ، دار النشر : مؤسسة قرطبة – مصر، ج 6 ص 274، ح26391؛ السیرة النبویة لابن هشام ، اسم المؤلف: عبد الملک بن هشام بن أیوب الحمیری المعافری أبو محمد ، دار النشر : دار الجیل - بیروت - 1411 ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : طه عبد الرءوف سعد، ج6، ص75؛ تاریخ الطبری، اسم المؤلف: لأبی جعفر محمد بن جریر الطبری، دار النشر: دار الکتب العلمیة – بیروت، ج2، ص222.
[6]. لسان العرب، اسم المؤلف: محمد بن مکرم بن منظور الأفریقی المصری، دار النشر: دار صادر- بیروت ، الطبعة: الأولى ج 12، ص 539.
[7]. الطبقات الکبرى، اسم المؤلف: محمد بن سعد بن منیع أبو عبدالله البصری الزهری، دار النشر: دار صادر- بیروت، ج3، ص208.
[8]. فتح الباری شرح صحیح البخاری، اسم المؤلف: أحمد بن علی بن حجر أبو الفضل العسقلانی الشافعی، دار النشر: دار المعرفه - بیروت ، تحقیق: محب الدین الخطیب،ج5، ص74.
[9]. المستدرک على الصحیحین، اسم المؤلف: محمد بن عبدالله أبو عبدالله الحاکم النیسابوری، دار النشر: دار الکتب العلمیة- بیروت - 1411هـ - 1990م، الطبعة: الأولى، تحقیق: مصطفى عبد القادر عطا، ج3، ص105.
[10]. همان، ج 3، ص336.
[11]. السیرة النبویة لابن هشام ، اسم المؤلف: عبد الملک بن هشام بن أیوب الحمیری المعافری أبو محمد ، دار النشر : دار الجیل - بیروت - 1411، الطبعة : الأولى ، تحقیق : طه عبد الرءوف سعد، ج 3، ص 171.
[12]. تاریخ الطبری، اسم المؤلف: لأبی جعفر محمد بن جریر الطبری، دار النشر: دار الکتب العلمیة – بیروت، ج 3، ص 342.
منبع:http://www.welayatnet.com/fa/news/100000
نظرات (۰)
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است