پایگاه مذهبی دارالصادقیون

در این خطبه امام(علیه السلام) هدف اصلی خود را بیان نموده، می ‌فرماید:انگیزه‌ ی من از این قیام جز این نیست که به حقّ عمل شود ، مگر نمی ‌بینید به حقّ عمل نمی ‌شود و از باطل جلوگیری نمی ‌گردد؟من مرگ را سعادت می ‌دانم و زندگی با ستمگران موجب ملال و دلتنگی است.بنابراین معلوم است که امام حسین(علیه السلام) چه خواسته و هدفی داشت.او حقّ را می ‌خواست.بنابراین اگر ما مرتّب از حقّ دم می ‌زنیم و برای امام حسین(علیه السلام) بر سر و سینه‌ی خود می ‌زنیم امّا در زندگی ‌مان حقّ را می ‌کُشیم، در آن صورت چگونه می ‌توانیم بگوییم:

یا لَیْتَنا کُنّا مَعَکَ فَنَفوزَ فَوزاً عَظیماً؛
ای حسین جان!ای کاش ما هم با تو بودیم و به فوز عظیم می‌ رسیدیم.
مبادا از نظر حضرتش در این سخن دروغگو قلمداد شویم. حسین(علیه السلام)می‌فرماید من از شما عمل به حقّ را می‌ خواهم و به شما می ‌گویم:
اَلا تَرَوْنَ اَنّ الْحَقّ لا یُعْمَلُ بِهِ؛
آیا نمی ‌بینید که به حقّ عمل نمی ‌شود؟
چرا در زندگی به حقّ عمل نمی‌ کنید؟ چرا زن در مقابل شوهرش به حقّ عمل نمی‌ کند؟ چرا شوهر در مقابل زن و فرزندانش به حق عمل نمی ‌کند ؟ چرا کاسب بازار مسلمان به حقّ عمل نمی ‌کند؟ اگر راست می ‌گویید، به حقّ عمل کنید و بدانید که امام حسین(علیه السلام) حقّ است و از او صادقانه پیروی کنید.امام حسین(علیه السلام)کم‌ سخن بود ولی پر عمل. مِثل ما پرحرف کم‌عمل نبود.اگر سخنان امام حسین(علیه السلام) را جمع‌آوری کنیم از لحظه‌ای که از مدینه حرکت کرد تا هنگامی که به کربلا رسید سخنان محدودی از آن حضرت ثبت شده است.امّا در این فاصله‌ی کوتاه آن امام همام یک دنیا عمل از خود نشان داد. ظرف چند ساعت در یک روز، عملی بزرگ و ماندگار انجام داد که تا جهان، جهان است باقی و جاودان است و به سبب همین عمل خالصانه‌ی اوست که سخنانش را دل‌های حق ّ‌پذیر می پذیرند و شخصیّت ممتازش محبوب جهانیان قرار گرفته است....برگرفته از سلسله مباحث اعتقادی حضرت آیت الله سید محمد ضیاء آبادی (از حسین (علیه السلام ) گفتن تا حسینی شدن )
 
وقتی که امام حسین (ع) به شهادت رسید ، در پشت دوش آن حضرت پینه ها و اثرهایی بود ، از امام زین العابدین (ع) پرسیده شد این پینه ها و اثرها از چیست ؟ حضرت سجاد (ع) فرمود : این پینه ها و اثرها از بسیاری برداشتن بارهای سنگین  و کیسه های غذا بود که شبها بر دوش مبارک خود به خانه های بیوه زنان و یتیمان و مسکینان میبرد.  عین الحیوة صفحه 527 ، منتهی الآمال ( شیخ عباس قمی ره ) جلد 1 صفحه 344
حذیقة بن یمان گوید : دیدم پیغمبر (ص) دست حسین بن علی (ع) را گرفته و میفرماید : ای مردم این حسین بن علی است او را بشناسید ، بدانکه جانم به دست اوست او در بهشت است و دوستش در بهشت و دوست دوستش در بهشت.  امالی شیخ صدوق صفحه 596 مجلس هشتادو هفتم
سماک از ام سلمه رضی الله عنهما روایت کند که گفت : روزی هم چنان که رسول خدا (ص) نشسته بود و حسین (ع) در دامانش بود ، به ناگاه اشک از دیدگانش سرازیر شد ، من عرض کردم : ای رسول خدا قربانت شوم چگونه است که می بینم شما را که اشک می ریزی ؟ فرمود : جبرئیل نزد من آمد و مرا به فرزندم حسین تسلیت گفت و به من خبر داد که گروهی از امت من او را می کشند ، خداوند شفاعت مرا بهره ایشان نسازد.  ارشاد شیخ مفید جلد 2 صفحه 133