پایگاه مذهبی دارالصادقیون

 چه ضرورتی داشت امام حسین(علیه السلام) درمیان سپاه دشمن، روز عاشورا نماز ظهر بخواند تا عده‏ای از یارانش به این خاطر شهید شوند؟

 
 
پاسخ :
 نماز عمود خیمه دین‏ و استوارترین رشته پیوند میان بنده و مولا است. مؤمن با نماز شناخته می‏گردد و با نردبان آن تا عرش خدا بالا می‏رود و قدم بر بساط قرب می‏گذارد. نماز راه اُنس با خدا و روشنی بخش چشمان پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم است. نماز اولین و آخرین سفارش پیامبران(ع) است.نماز بازدارنده از آلودگی و زشتی‏عنکبوت(29): آیه 45. است و حتی بی‏روح‏ترین و ناقص‏ترین نماز، سدی میان انسان و گناهان است.
«معاویه بن وهب» از یاران حضرت صادق(ع) از ایشان می‏پرسد: برترین چیزی که بندگان را به خدا نزدیک می‏سازد و محبوب‏ترین کار در نزد خداوند چیست؟ حضرت فرمود: «ما اعلم شیئا بعد المعرفة افضل من هذه الصلاة» ؛ «بعد از شناخت خداوند، چیزی را با فضیلت‏تر از نماز نمی‏دانم».
اگر نهضت جاوید حسین بن علی(ع) برای اقامه حق و زنده کردن دین خدا و رها ساختن آن از چنگال خرافات و هواپرستان ستمگر است و عمود دین خدا، نماز است؛ چرا نباید نگهبان دین و شریعت محمدی‏صلی الله علیه وآله وسلم عمود دین را در عرصه خونین کربلا و در برابر هجوم بی امان و ناجوانمردانه دشمن با خواندن نماز عشق، محکم و استوار سازد؟ «ابو ثمامه صیداوی» - که در محبت مولایش حسین(ع) سر از پا نمی‏شناسد - در ظهر عاشورا، در میان حلقه تنگ محاصره دشمن، خدمت امام(ع) می‏رسد و فرا رسیدن وقت نماز ظهر را به یاد امام(ع) می‏آورد و آرزو می‏کند بعد از خواندن نماز به امامت مولایش، به دیدار معبودش بشتابد. امام حسین(ع) در پاسخ او می‏فرماید: «نماز را به یاد من آوردی، خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد».بحارالانوار، ج‏45، ص‏21.
حسین بن علی(ع) و تنی از یارانش در برابر تیرهایی که از سوی دشمن می‏آمد، نماز ظهر را به جا آورد وعده‏ای از یارانش به هنگام نماز به خاک و خون افتادند و بر بال شهادت به دیدار دوست شتافتند.
صحنه عبادت، مناجات و تلاوت قرآن امام(ع) و خاندان و یاران بزرگوارش در شب عاشورا، زیباترین نمایش بندگی است. ابا عبدالله(ع) درس عشق ورزی به نماز و راز و نیاز با معبود را از پدر بزرگوارش فراگرفته است. ابن عباس در گرماگرم جنگ صفین، آن حضرت(ع) را دید که سر را به سوی آسمان بلند کرده و در انتظار چیزی است. پرسید: یا امیرالمؤمنین؛ آیا نگران چیزی هستید؟ فرمود: آری، منتظر رسیدن وقت نماز می‏باشم. ابن عباس گفت: در این وقت حساس نمی‏توانیم دست از جنگ برداریم و مشغول نماز گردیم.
امیر مؤمنان(ع) فرمود: «انما قاتلنا هم علی الصلوة» ؛ «ما برای نماز با آنها می‏جنگیم».
به راستی وقتی رهبران و پیشوایان ما در صحنه خون و جهاد، این چنین ارزش و جایگاه نماز را پاس می‏دارند و نماز را به تمام معنا در آن شرایط سخت و طاقت فرسا، این گونه به پا می‏دارند، آیا سستی و سهل انگاری نسبت به نماز برای ما - که به دور از آن صحنه‏های دشوار و در دامن آسایش هستیم - روا است؟ آیا منطقی و قابل قبول است که نسبت به آن پاکان و برگزیدگان، اظهار عشق و محبت کنیم و خود را پیرو و مطیع آنان بدانیم، آن گاه نمازی را که سرلوحه اعمال آنان است و جنگ و جهاد و فداکاری ایشان برای زنده نگه داشتن و برپا داشتن آن است، جایگاه واقعی خود را در زندگی ما نداشته باشد؟!
از خود بپرسیم در نماز و دعا و تلاوت کتاب خدا، چه رمز و رازی و چه لذّتی نهفته است که امام حسین(ع) با وجود اینکه حسرت یک آه را بر دل دشمن گذاشت و شعار «هیهات مناالذلة» او - که در تابلو عشق با خطی خونین بر سینه آسمان نصب شده و به همه جهانیان درس جنبش و آزادگی و پایداری می‏دهد - در عصر تاسوعا که لشکر نفاق به طرف خیام امام(ع) روی آوردند و آماده حمله و جنگ بودند، برادر دلاورش عباس(ع) را به نزد آنان فرستاد و به او فرمود: اگر می‏توانی تا فردا جنگ را به تأخیر بینداز و سپس فرمود: «لعلنا نصلی لربنا و ندعوه و نستغفره، فهو یعلم انی کنت احب الصلاة له وتلاوة کتابه و کثرة الدعاء والاستغفار» ؛ «شاید امشب برای پروردگارمان نماز به جا آوریم و به درگاه او دعا نموده و طلب بخشش کنیم. خدا می‏داند که من نماز برای او و خواندن کتابش و زیادی دعا و استغفار را دوست می‏دارم».بحارالانوار، ج‏44، ص 392.
نماز و دعا و راز و نیاز با خداوند، از چه عزتی سرشار است که سالار شهیدان(ع) به خاطر آن، از دشمن برای به تأخیر انداختن جنگ درخواست می‏کند.
www.eporsesh.com