مدینه از برکت نفس اوسبز می شد و آفتاب صداقت از منزلگاه اندیشه اش برمی تابید.با کلامش حق را بالنده می کرد. و با قیامش در نیمه شب های تاریک و با کوله باری از هدایا و آذوقه ، دلهای مستمندان و بینوایان را شاد می کرد. بیل در دست می گرفت  و به تلاش معاش می ایستاد و عشق به زندگانی والا و پر معنا را در جان ها زنده نگاه می داشت. اربابم کوهی از وقار بود، دریایی از علوم، اقیانوسی از حکمت و فضیلت، گستره ای از رحمت و عبادت. که لحظه لحظه حیاتش از یاد و نام خدا، سبز و سرشار بود.

چهره ای دوست داشتنی، رفتاری سنجیده و متین، سینه ای انبوه ازیقین

 و تلاشی گسترده درراه دین داشت.

آری! نخل وجود والای آن پیشوای، چنان ثمر داد 

که مذهب حق و روستای ما را با نام خویشتن مزیّن کرد.

همه جا سخن از اوست، نامش به صداقت آسمان می ماند،

مدینه روزهای با او بودن را خوب به یاد دارد،

 لطافت روحش مدینه را بهشتی می کرد،

و سوز مناجاتش به خاک بها می داد. کرسی درسش اندیشه ها را بارور،

عقل ها را متحیر و دل ها را مبهوت می کرد.

او از سلاله لو کشف الغطا است.

می دانی از چه کسی می گویم و در ماتم که می سوزم،

هم او که نامش بر سر در ابواب جنت نوشته شده است.

مردی که به نور او بهشت را آفریدند آسمان برای او می بارد،

و زمین برای او می بالد و گل ها برای او می خندند.

نامش جعفر است و لقبش صادق، که تعریف و تمجید از او

امری شایسته است و لایق . به صدقش ملائک گواه بودند.

 او کوثری بود که هر که از زلال حکمتش چشید حکیم شد و هر که بر کرانه عرفاتش قدم نهاد، مجنون شد، خطیبان، به بیان او خطبه خوان شدند؛ هم او که به فرداها روشنی داد، و انسان ها را از جهل رهانید، امشب در سکوت شب، بر صادق آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم می گریم و بر غربت او اشک می ریزم. امشب تا سپیده دمان، هق هق گریه ام و فریادم را با پیک اشک و عشق به بقیع خواهم رساند.
مولاجان، امام مهربان! گیتی فروز علم الهی! ای منبع صداقت انوار مُتّقین!
ای «ضمیر پاک صداقت» از وجود تو گشسته پیدا!
ای نهایت ایمان و عشق و علم و عالمِ تقوا!
ای افتخار کوثر و یاسین و فجر و طاها!
دین از توانِ علم تو محکم، مذهب. به نام پاک تو زیبا!
مولاجان، یا صادق آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم ! چگونه مویه نکنم؟! در سوگ مولایی که عظمت نامش، آسمان را به تواضع وامی دارد! چگونه به این اشک های ناقابل بسنده کنم، که وسعت مصیبتت، فراتر از ادراک خاکیِ ما ناسوتیان است!
مولاجان به روزهایی می اندیشم؛ که مردمان در حق تو کوتاهی کردند! تا جایی که نااهلانِ حکومت «عباسی» حریم حرمتت را شکستند!
مولاجان! شرمنده! کسانی که آن روز، قدر تو را نفهمیدند و شرمنده؛ امروز، کسانی که از حسادت، توان دیدنِ این همه شکوهِ تربتت را ندارند!
مولاجان! قسم به بقیع! قسم به فجر! قسم به اولین سپیده عدالت، که معجزه مهدوی علیه السلام ، به وقوع خواهد پیوست و آستان کبریایی تو برای همیشه؛ در آغوش آرزومندان خواهد بود!