پایگاه مذهبی دارالصادقیون

ولید بن صبیح می گوید: شبی نزد امام صادق علیه السلام بودیم که درب خانه زده شد. حضرت به کنیز خود فرمود: «ببین کیست؟»

کنیز بیرون رفت و بعد آمد و گفت: «عمویتان عبدالله بن علی است.»
حضرت فرمود: «داخل شود.» و به ما هم فرمود که به اطاق دیگری برویم. ما به اطاق دیگری رفتیم. وقتی که او وارد شد ما متوجه شدیم، او رو به امام صادق علیه السلام نمود و هر چه از دهانش می آمد به ایشان گفت و رفت.
سپس ما نیز بیرون آمدیم. پس حضرت، از همان جایی که سخنش را قطع کرده بود، دوباره شروع به صحبت نمود.
یکی از ما گفت: «او با شما رفتاری کرد که گمان نمی کردیم کسی بتواند با شما آنگونه رفتار کند. نزدیک بود بیرون بیاییم و او را بزنیم.»
حضرت فرمود: «آرام باشید و میان کار ما داخل نشوید.»
پاسی از شب که گذشت باز درب کوبیده شد. حضرت به کنیز خود گفت: «ببین کیست؟» کنیز رفت و برگشت و گفت، «عمویت عبدالله بن علی است.»
امام صادق علیه السلام به ما فرمود: «به جایی که بودید برگردید.»
بعد به او اجازه ی دخول داد. پس عمویش با ناله وارد شد و می گفت: «ای پسر برادر! مرا ببخش، خداوند ترا ببخشد. از من بگذر، خدا از تو بگذرد.»
فرمود: «خدا ترا ببخشد ای عمو! چه چیزی ترا به این کار واداشته است؟»
او گفت: «وقتی که به رختخواب خود رفتم، دو مرد سیاه و بد هیبت آمدند و مرا بستند. یکی به دیگری گفت: او را به جانب آتش ببر. او نیز مرا بسوی آتش می برد که از مقابل رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم گذشتم.
گفتم:ای رسول خدا!نمی بینی با من چه می کنند؟ حضرت رسول صلی الله علیه و اله و سلم فرمود: مگر تو نبودی که به فرزندم آن چیزها را گفتی؟!گفتم: یا رسول الله!دیگر این کار را نمی کنم. پس دستور داد مرا رها کردند و هم اکنون، درد بندها را احساس می کنم.»
امام صادق علیه السلام فرمود: «وصیت بکن.»
گفت: «به چه وصیت بکنم؟ مالی ندارم و عیالمند و مقروض نیز می باشم.»
حضرت فرمود: «قرض تو به عهده من و خانواده ات نیز با خانواده ی من خواهند بود. پس وصیت کن.»
پس هنوز ما از مدینه خارج نشده بودیم که او مرد و حضرت قرضش را داد و خرج خانواده اش را نیز تقبل کرد و دختر او را به ازدواج پسر خود در آورد. [1] .

---

[1] بحارالانوار ج 46.