پایگاه مذهبی دارالصادقیون

حضرت امام صادق علیه السلام فرمود: بهترین و محبوب ترین برادران من کسی است که عیوب مرا به من اهداء کند و نقایصم را تذکر دهد. 

لیث بن سعید روایت می کند که در سال صد و سیزدهم از هجرت من به زیارت خانه خدا رفتم. چون به مکه معظمه رسیدم، بعد از نماز عصر بالای کوه ابوقبیس رفتم، دیدم که مردی بر بالای آن کوه نشسته و مشغول خواندن دعا بود و در دعا لفظ یا رب یا رب را مکرر می فرمود تا آن که نفس او منقطع می شد. سپس لفظ یا الله یا الله را مکرر می فرمود تا آن که نفس او منقطع می شد. پس لفظ یا حی یا حی را می گفت تا آن که نفس او منقطع می شد. پس لفظ یا رحیم یا رحیم را می گفت تا آن که نفس او قطع می گردید. پس لفظ یا ارحم الراحمین را هفت نوبت فرمودند: نفس آن حضرت منقطع شد. 
بعد از آن گفت: اللهم انی اشتهی من هذا العنب فاطعمنیه اللهم و أن تردی قد اخلقا. 
یعنی بار خدایا! به انگور رغبت دارم و می خواهم که مرا انگور بخورانی. خدایا! بردها و جامه های من کهنه شده است. لیث گوید که هنوز کلام آن شخص تمام نشده بود که دیدم زنبیلی پر از انگور پیش او حاضر گردید و در آن فصل در تمام زمین انگور وجود نداشت. 
پس دیدم دو جامه از برد تازی بسیار نیکو نیز جلوی او حاضر گردید. چون آن شخص اراده کرد که انگور میل فرماید به خدمت او عرض کردم که من شریک توام فرمود: از چه راه؟ گفتم: به این خاطر که تو دعا می کردی و من آمین می گفتم. پس فرمود: پیش بیا و انگور بخور و چیزی را پنهان نکن. من جلو رفتم و از آن انگور سیر خوردم و هرگز در مدت عمر مثل آن انگور نخورده بودم و آن انگور اصلا دانه نداشت. هر چه از آن انگور خوردیم، از آن چه در زنبیل، بود هیچ کم نشد. بعد آن شخص فرمود: یکی از این دو جامه را نیز بردار. در جواب گفتم: من به این جامه ها نیازی ندارم. فرمود: پس به کناری پنهان شو تا من جامه ها را بپوشم. من به کناری رفتم. او جامه ها را پوشید و راهی مکه گردید و من پشت سرش می رفتم تا این که به مکانی رسید، مردی به خدمت او آمد و از او جامه خواست. ایشان هم جامه های کهنه را به وی عطا فرمود. من از پشت سر آن فقیر رفتم و از او پرسیدم این شخص چه کسی بود که این جامه را به تو عطا فرمود؟ گفت: او امام جعفرالصادق علیه السلام بود. لیث گوید: من بعد از شنیدن این سخن، پشت سر آن حضرت به راه افتادم تا شاید چند سخن از آن حضرت بشنوم ولی هر چه سعی کردم ایشان را نیافتم.