اگر در محتوای این حدیث شریف تأمل شود، بدون شک مفاهیم و حقایق نهفته در آن برای ما مشخص خواهد شد. اکنون به محتوای حدیث شریف «ثقلین» نگاهی می افکنیم و قسمتی از حقایق نهفته در آن را به طور گذرا بررسی می کنیم. 

از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد:

مروت چیست؟ فرمود: مروت آنست که در صحنه های گناه حضور نداشته باشی، و از صحنه های عبادت غائب نباشی.

مردى از امام صادق (ع) اندرزى درخواست نمود! آن حضرت به او فرمودند: 

‏1. مرحوم قطب الدّین راوندى روایت کرده است :
روزى از امام جعفر صادق علیه السلام سؤ ال کردند: روزگار خود را چگونه سپرى مى فرمائى ؟
حضرد در جواب فرمود: عمر خویش را بر چهار پایه و رکن اساسى سپرى مى نمایم :
مى دانم آنچه که روزى براى من مقدّر شده است ، به من خواهد رسید و نصیب دیگرى نمى گردد.
مى دانم داراى وظائف و مسئولیّت هائى هستم ، که غیر از خودم کسى توان انجام آن ها را ندارد.
مى دانم مرا مرگ در مى یابد و ناگهان بدون خبر قبلى مرا مى رباید؛ پس باید هر لحظه آماده مرگ باشم .
و مى دانم خداى متعال بر تمام امور و حالات من آگاه و شاهد است و باید مواظب اعمال و حرکات خود باشم .(631)

در سال های اخیر مسئله ازدواج و تشکیل خانواده برای جوانان بویژه قشر دانشجو

بعنوان یکی از مسائل و پدیده های اجتماعی و فرهنگی مطرح شده است

زیرا یک مسئله و مشکل اجتماعی در کشور است. طرح مسئله :

ازدواج بعنوان یک پدیده اجتماعی است که صاحبنظران تعاریف متعددی از آن کرده اند.

کارلسون ازدواج را فرایندی از کنش متقابل بین دو فرد که یک مرد و یک زن  

که برخی شرایط قانونی را تحقق بخشیده اند و مراسمی برای برگزاری زناشویی خود بر پا داشته اند

 و بطور کلی عمل آنان مورد پذیرش قانون قرار گرفته است،می داند.

سفرهاى معصومین علیهم السلام از مهم‏ترین فرازهاى درخشان تاریخ اهل بیت علیهم السلام است. این سفرها در بردارنده حوادث‏ تاریخى و معارف الهى مهمى هستند. هجرت رسول خدا ازمکه به مدینه، حجه‏الوداع آن حضرت، سفر تاریخى‏ سیدالشهداء به کربلا و... از سفرهاى پر بار تاریخ اسلام هستند.

 

چکیده
هر چند اهل‌ سنت حضرت امام جعفربن محمد‌الصادق(علیه السلام) را به‌ عنوان جانشین و خلیفه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نمی‌شناسند، اما در عین‌ حال او را در کتاب‌های خود از جهت علمی و اخلاقی با القاب و اوصافی شایسته ستوده‌اند، به‌ عنوان مثال علامه شهرستانی در کتاب ملل و نحل خود می‌نویسد: جعفربن محمد‌الصادق(علیه السلام) دارای علمی بسیار و ادبی کامل بود. زهد و پارسایی داشت. نه گرد مهتری گردید و نه بر سر خلافت با کسی به جنگ برخاست. آن کس ‌که در دریای معرفت شنا کند، در شط نمی‌افتد و آن‌که به اوج حقیقت رسد، از فرود آمدن نمی‌ترسد. هم‌چنین سایر بزرگان اهل‌‌سنت از روزگار وی تا امروز، او را به کرامت خلق، دانش فراوان، بخشش بسیار و عبادت طولانی ستوده‌اند. چنین اتفاقِ ‌نظری میان امت‌ اسلامی، می‌تواند پنجره‌های اختلاف و پراکندگی را بر روی بیگانگان مسدود کند و بر وحدت و هم‌دلی مسلمانان بیفزاید.

روزی یکی از اولیاء به الیاس و خضر علیهم السّلام شکایت کرد که مردم بسیار غیبت می کنند و حال آن که غیبت از گناهان کبیره است و هر چقدر آن ها را نصیحت می کنم و از غیبت کردن منع می نمایم سخن مرا نمی شنوند و آن عمل قبیح را ترک نمی کنند.